Tag

вайна ва Украіне

Browsing

Нягледзячы на тое, што шмат на якіх міжнародных форумах многія спікеры сцвярджаюць пра агульнасць лёсу Беларусі і Украіны, пра тое, што без вольнай Беларусі не будзе вольнай Украіны і вольнай Еўропы, нягледзячы на тое, што беларусы сёння складаюць другую па колькасці этнічную групу ў складзе Узброеных Сіл Украіны пасля саміх украінцаў, Украіна застаецца той краінаю, дзе беларусы маюць і найбольш праблемаў. Пра тое, якія гэтыя праблемы і як яны вырашаюцца распавяла кіраўніца прававога дэпартаменту ініцыятывы Free Belarus Center Алэна Юркіна. 

Алэна Юркіна

Ужо прайшло амаль два гады з моманту пачатку паўнамаштабнай агрэсіі Расіі і ўжо можна рабіць нейкія пэўныя абагульненні ды вынікі. Бо мы прайшлі некалькі этапаў у плане прававога рэгулявання міграцыйных пытанняў, звязаных з беларусамі ва Украіне, з лютага 2022 года. 

Так, быў перыяд, амаль паўгода, калі Дзяржаўная міграцыйная служба ўвогуле не прымала дакументы ад грамадзян Беларусі ані на наданне статусу ўцекача, ані на працяг дазволаў на сталае або часовае пражыванне ва Украіне. Быў перыяд, калі Дзяржаўная міграцыйная служба нават штрафавала грамадзян Беларусі, дазволы якіх скончыліся пасля 24 лютага 2022 года. 

Аднак, такой прамежкавай перамогай было прыняццё заканадаўчых змен у міграцыйныя пытанні, якія дазволілі грамадзянам Беларусі, якія легальна пражывалі да 24 лютага 2022 года ва Украіне, карыстацца дазволамі на часовае пражыванне нават, калі тэрмін іхняга дзеяння скончыўся. То бок, заканадаўца працягнуў тэрмін дзеяння такіх дазволаў на ўвесь перыяд ваеннага стану ва Украіне і нават там дадзены тэрмін пасля сканчэння гэтага надзвычайнага статусу ва Украіне. 

І наступны перыяд – нібы здавалася, што ўжо трошкі лягчэй, бо пачалі патрошкі прымаць дакументы і на ўцякацтва – мы можам казаць мінімум пра чатыры выпадкі, калі грамадзяне Беларусі атрымалі статус уцекача ўжо пасля 24 лютага 2022 года. І гэта мы лічылі сваім і агульным поспехам. Звычайна, гэтыя кейсы, як правіла тычацца беларусаў, якія ваююць за тэрытарыяльную цэласнасць і суверэнітэт Украіны. 

Таксама, як нам здавалася, трохі палепшылася сітуацыя, датычна падачы дакументаў на часовыя дазволы на пражыванне з розных падставаў. Усё было добра. Аднак, як гром грымнуў указ Лукашэнкі ад 4 верасня 2023 года, якім усім грамадзянам, якія пражываюць за межамі Рэспублікі Беларусь, было забаронена атрымліваць фактычна любыя консульскія паслугі ў любым консульстве свету. 

Па-першае, ва Украіне консульства перастала працаваць ужо з 24 лютага 2022 года. Аднак, некаторыя беларусы, усё ж, мелі магчымасць выязджаць у трэція краіны – бяспечныя, такія, як Малдова або Грузія, і там працягваць тэрмін дзеяння сваіх пашпартоў, атрымліваць нейкія апастыляваныя дакументы ды іншае. Ад 4 верасня ўсё гэта стала недасяжным для грамадзян Беларусі ва Украіне і па ўсім свеце. 

І фактычна склалася сітуацыя, што нават беларусы, якія ў некаторых выпадках мелі магчымасць выехаць з Украіны пасля 24 лютага 2022 года, аднак, яны свядома засталіся ва Украіне, яны разам з украінцамі сядзяць у сховішчах, валантэраць, ваююць, проста жывуць некаторыя з гэтых людзей ужо цягам там дзесяці-пятнаццаці-дваццаці гадоў (такія людзі таксама да нас звяртаюцца). І ўсе гэтыя людзі ва Украіне аказаліся ў вельмі неабароненым становішчы. 

Патлумачу чаму. Калі нешта фізічна стае з пашпартным дакументам такіх людзей, у такім выпадку яны фактычна не маюць магчымасці выехаць за межы Украіны. І Дзяржаўная міграцыйная служба атрымлівае падставу на тое, каб  выпісваць адміністрацыйныя штрафы і нават, у некаторых выпадках, калі было выпісана некалькі такіх штрафаў, з’яўляюцца падставы для анулявання нават дазволу на сталае пражыване ва Украіне. І гэта вельмі складаная сітуацыя. 

Мы ўзрадаваныя тым, што ў дзяржаўных органаў усё ж-такі былі намаганні, але на практыцы ва ўсіх гэтым нарматыўных актах не абагульняюцца аднолькавыя нормы і абмежаванні да грамадзян Беларусі і грамадзян Расіі. То бок, украінская дзяржава, усё ж-такі адасабляе грамадзян Беларусі як асобную групу. І нормы, якія ўжываюцца да беларусаў ва Украіне, значна мягчэйшыя, чым да расіянаў. Гэта з плюсаў. 

Аднак з мінусаў – нават грамядзяне Расіі зараз ва Украіне маюць больш абароненае становішча, дзякуючы таму, што ў іх застаецца дасяг да нейкіх консульскіх паслуг, а беларусы на сёння пазбаўленыя такіх правоў. І гэта вялікі выклік да ўкраінскай дзяржавы – як забяспечыць выкананне і датрыманне элементарных прынцыпаў правоў чалавека датычна беларусаў, якія легальна жывуць у краіне. 

Цалкам размову з Алэнай Юркінай слухайце ў плэеры ніжэй:

У Варшаве 28 кастрычніка прайшоў вечар памяці загінулага ў баях пад Вугледарам беларускага ваяра Эдуарда Лобава. Мерапрыемства адбылося на пляцоўцы Музея Вольнай Беларусі ў Варшаве. Яго арганізавала рэдактарка сайта “Хартыя’97” Наталля Радзіна пры падтрымцы тэлеканала Белсат і з удзелам маці Эдуарда Лобава, спадарыні Марыны, а таксама аўтаркі фільма «Вечны бой Эдуарда Лобава» Вольгі Воранавай. У мерапрыемстве прынялі ўдзел  прадстаўнікі украінскай дыяспары і амбасады ў Варшаве, беларускія грамадскія дзеячы.  Пасля прэм’еры фільма адбылася дыскусія, падчас якой не толькі ўзгадвалі  Эдуарда Лобава і яго жыццёвы шлях, але таксама абмяркоўвалі праблемы, з якімі сутыкаюцца родныя ўсіх загінуўшых ва Украіне беларускіх ваяроў. Адна з мэт мерапрыемства – ўзняць пытанне па вырашэнні гэтых праблемаў. Як адзначае арганізатарка мерапрыемства, рэдактарка рэсурсу “Хартыя’ 97” Наталля Радзіна, на дадзены момант сітуацыя гэтая цалкам незразумелая і абуральная для беларусаў.

«На самой справе ёсць праблемы, вялікія праблемы, і я таму і хацела, каб спадарыня Марына сёння распавяла проста таксама для журналістаў, для грамадскасці, што адбываецца. Таму што больш за дзесяць месяцаў яна не можа атрымаць дакументы, неабходныя для яе ва Украіне. Таксама знік рахунак банкаўскі, на якім быў заробак Эдуарда Лобава. Недзе згубіўся той медаль, якім узнагародзіў Эдуарда прэзідэнт Украіны Уладзімір Зяленскі. Гэта ўвогуле незразумелая сітуацыя»

Спадарыня Наталля адзначае пры гэтым, што адбылася размова з намеснікам амбасадара Украіны ў Польшчы, які паабяцаў асобна сустрэцца з маці Эдуарда Лобава  для абмеркавання і далейшага вырашэння праблемных пытанняў.

Марына Лобава зараз фактычна з’яўляецца адным з лідараў барацьбы за правы беларускіх ваяроў і іх сем’яў ва Украіне. З меркаванняў бяспекі далёка не ўсе родныя загінуўшых могуць аб гэтым сёння казаць у голас, шмат хто з іх па-ранейшаму застаецца ў Беларусі. Але спадарыня Марына знаходзіцца ў кантакце з некаторымі з гэтых сем’яў. Па яе меркаванні, гэта вельмі цяжкая праца і з такімі самымі праблемамі, дарэчы, сутыкаюцца і самі украінцы. У той жа час Марына Лобава адзначае, што працэс ідзе і выказвае спадзяванне, што Украіна здолее вырашыць усе праблемныя пытанні.

«Як страціш сына – не хочаш увогуле нічога рабіць. А тут мусіш сам сябе ўздымаць і рабіць, ехаць, дабівацца. Не ведаю ці правільна гэта. Але праз гэта праходзяць не толькі маці беларускіх ваяроў, загінуўшых ва Украіне, але гэта тычыцца і ўкраінскіх родных. Яны таксама праз гэта ўсё праходзяць. Сістэма цяжка працуе ў гэтым накірунку. Украіна змагаецца з гэтым і, спадзяюся, пераможа»

Падрабязней слухайце ў плэеры ніжэй:

Развітанне з беларускім добраахвотнікам Эдуардам Лобавым, які загінуў у канцы студзеня ва Украіне, адбудзецца ў Кіеве 4 лютага а 14:00 у Саборы Святога Аляксандра. Пазней жалобная цырымонія пройдзе ў Варшаве, дзе малады чалавек будзе пахаваны. Дату і месца родныя паведамяць пазней.

Георгій Нятупскі з 2011 па 2016 гады працаваў следчым у паліцыі Кіева. Затым звольніўся, займаў цывільныя пасады, а пасля заняўся ўласным бізнесам у сферы нерухомасці. В 2021 гаду з’ехаў у Ізраіль, дзе планаваў заставацца, бо там была добрая праца і перспектывы.

У сераду ўкраінскі прэзідэнт Уладзімір Зяленскі, вярнуўшыся з Бахмуту, нечакана выправіўся ў Вашынгтон, дзе сустрэўся з прэзідэнтам ЗША Джо Байдэнам, а таксама выступіў у Кангрэсе. Гэты візіт абмяркоўваем з украінскім палітолагам, дырэктарам Інстытута сусветнай палітыкі Яўгенам Магдам.

Працягласць уварвання, якое пачыналася пад крыкі расійскіх прапагандыстаў: «Возьмем Кіеў за тры дні!», дасягнула адзнакі ў 10 месяцаў альбо 300 дзён. Дарэчы, на працягу гэтага часу абодва бакі неаднаразова звярталіся і да дэзінфармацыі, і да перабольшання ўласных заслуг і варожых няўдач, аднак, украінцы зараз абсалютна дакладна могуць сцвярджаць, што яны аказаліся роўна ў 100 разоў мацнейшымі, чым разлічвалі расіяне.

Ветэраны з розных беларускіх дабраахвотніцкіх падраздзяленняў Узброеных Сіл Украіны прынялі рашэнне аб стварэнні Асацыяцыі беларускіх ветэранаў. Мэта асацыяцыі – дапамога ў вырашэнні праблем беларусаў, якія праходзілі службу ў шэрагах УСУ. Ужо зараз людзі, якія ўдзельнічалі ў баявых дзеяннях, сутыкаюцца з праблемамі ў медычнай і юрыдычнай галінах, маюць патрэбу ў рэсацыялізацыі і псіхалагічнай дапамозе. Сузаснавальнік асацыяцыі беларускіх ветэранаў Андрэй Кушняроў распавёў аб прычынах і мэтах стварэння арганізацыі.

Ваенны медык Мар’яна Мамонава падчас цяжарнасці трапіла ў акружэнне ў Марыўпалі, а пасля ў расійскі палон. У канцы верасня разам з больш чым 200 украінскімі вайскоўцамі яе абмянялі на Віктара Медвядчука і расійскіх вайскоўцаў. Мар’яна нарадзіла дачку ва Украіне праз 3 дні пасля вызвалення. У інтэрвʼю Radio Wnet жанчына расказала, чаму ёй не ўдалося пазбегнуць палону, як ёй пагражалі забраць дзіця і чаму яна дагэтуль хавае ежу пад падушкай.

З 9 па 11 снежня ў Львове праходзіў беларуска-ўкраінскі форму імя князёў Астрожскіх. Прысутнічалі палітыкі, эксперты і грамадскія дзеячы абедзвюх краін. Сустрэча праходзіла па правілах Chatham House, таму распавядаць падрабязнасці размоў, цытаваць выступы і тлумачыць дэталі ўдзельнікі форуму не могуць. Украінскі палітолаг, гісторык, журналіст, дырэктар Інстытута сусветнай палітыкі Яўген Магда распавёў аб сваіх уражаннях ад мерапрыемства.

У канцы кастрычніка ўвагу беларускай інфармацыйнай прасторы прыцягнулі паведамленні пра тое, што двух маладых беларускіх дабраахвотнікаў, якія нібыта не прайшлі праверку Службы Бяспекі Украіны гэтая служба вырашыла дэпартаваць з Украіны. Былі таксама абвінавачванні, што нехта з іх падазраваўся ў сувязях з беларускім КДБ. Пазней высветлілася, што адным з гэтых хлопцаў быў былы 18-гадовы палітзняволены Ціхан Клюкач, а асобу другога грамадства не ведала, здагадваючыся толькі пра ягоны пазыўны – Карыч. На адным з відэа, якое трапіла ў сеціва, ён прысутнічаў у балаклаве і не называўся. І вось зараз ён вырашыў упершыню надаць галоснасці сваёй гісторыі і раскрыць сваю асобу. Такім чынам – гэта Яўген Каранкевіч, які распавёў нам сваю гісторыю.