У сераду 8 лістапада па выніках дэбатаў у Бундэстагу была прынята рэзалюцыя «За дэмакратычную Беларусь у еўрапейскай сям’і». Дакумент накіраваны на падтрымку беларускай дэмакратычнай супольнасці ў цэлым і беларускай дыяспары ў Нямеччыне ў прыватнасці.
У тэксце гаворыцца, што Бундэстаг выступае за захаванне беларускай культуры, ідэнтычнасці і незалежнасці Рэспублікі Беларусь. Германія асуджае ўдзел рэжыму Лукашэнкі ў расійскай агрэсіі супраць Украіны і гвалт у дачыненні да беларускага насельніцтва. Дэпутаты заклікаюць працягваць санкцыйны ціск на рэжым. Нямецкія парламентарыі дэкларуюць падтрымку дэмакратычных сіл Беларусі, у прыватнасці размова ідзе пра падтрымку палітзняволеных і ахвяр гвалту, пра спрошчаны ўезд на тэрыторыю Нямеччыны для беларусаў, якія церпяць ад палітычнага пераследу.
Рэзалюцыя не з’яўляецца абавязковай да выканання. Тым не менш, як лічыць прадстаўнік народнай амбасады Беларусі ў Германіі Міхаіл Рубін, дакумет у любым выпадку будуць улічваць выканаўчыя органы ўлады Германіі.
«Гэта афіцыйная рэзалюцыя дэмакратычнага парламента, прынятая большасцю галасоў. І ў любым выпадку выканаўчыя органы будуць з ёй лічыцца, будуць ёй кіравацца. Тым больш, гэтая рэзалюцыя была накіравана на сённяшняе галасаванне кіруючай кааліцыяй. Адпаведна ўсе міністарскія пасады, не толькі міністры, але і дзяржаўныя сакратары, якія адказваюць за напрамкі дзейнасці — прадстаўнікі гэтых кааліцыйных партый і, вядома, для іх рашэнне іх фракцыі, ухваленае большасцю галасоў, калі і не абавязковае для выканання, то яно паказвае накірунак працы».
Акрамя прыняцця рэзалюцыі, адбыўся шэраг сустрэч прадстаўнікоў дэмакратычных сіл Беларусі з прадстаўнікамі нямецкага ўрада. У прыватнасці, у міністэрстве унутраных спраў адбылася сустрэча з дзяржаўным сакратаром па справах міграцыі. Гаворка ішла аб магчымых варыянтах выкарыстання пратэрмінаваных пашпартоў. Таксама разглядалася пытанне адмовы ў консульскім абслугоўванні ў дыпламатычных установах рэжыма Лукашэнкі. Рашэнне было знойдзенае праз спрашчэнне выдачы беларусам так званых «пашпартоў замежніка», альбо нямецкіх праязных дакументаў для замежнікаў. Разглядаеца таксама магчымасць выкарыстання пратэрмінаваных пашпартоў РБ, але толькі разам з нямецкімі дакумэнтамі аб відзе на жыхарства.
«У першую чаргу нам трэба перамагчы тую самую бюракратыю і наладзіць працэс выдачы дарожных дакументаў, якія з’яўляюцца паўнавартасным дакументам, з якім можна было б адкрываць рахункі ў банку, перасоўвацца па еўразоне, рэгістраваць аўтамабілі і гэтак далей. У першую чаргу мы сканцэнтраваны на гэтым. Гэта ўсё працуе, нам проста трэба, каб у кожным пашпартным стале, у кожнай камісіі па справах замежнікаў на месцах ведалі нашую сітуацыю».
Падрабязней:
У аснове рамана — сюжэт культавай японскай 
Атрымалася паэтычныя квінтэсэнцыя перажытага за апошнія тры гады — вершы, якія 
На старонках яе «Часу» – рэальныя і выдуманыя гісторыі, выпадкова пачутыя фразы на розных мовах, мімалётныя ўражанні, захапленні і ўспаміны — адным словам, усё тое, што можа напаўняць жыццё ў час дыктатуры ў Беларусі і вайны ва Украіне. 
Складаныя гады пасля Першай сусветнай вайны, 
Геня
Гаворка, якая мусіла даць адказ на пытанне, беларусы – этнічная ці палітычная нацыя, пачалася з рэфлексій на падзеі 2020 года. Як слушна адзначыў Павел Церашковіч, такіх масштабных і масавых уласных узрушэнняў гісторыя Беларусі яшчэ не ведала. Больш за тое, тыя грамадска-палітычныя падзеі, якія так ці інакш закраналі беларускае насельніцтва цягам апошніх 200 гадоў, былі для нас толькі своеасаблівым рэхам, бо эпіцэнтры ўзрушэнняў знаходзіліся па-за Беларуссю. Гэта тычыцца і паўстанняў Касцюшкі, Каліноўскага, змен, якія меліся цягам ХХ стагоддзя. “У 2020 годзе мы самі сталі эпіцэнтрам”, – падкрэсліў гісторык, адзначыўшы, што тады было канкрэтна пастаўлена пытанне пра ўладу – народ патрабаваў правесці сумленыя выбары.
У сваю чаргу Павел Церашковіч звярнуў увагу на такія азіяцкія краіны як Паўднёвая Карэя ці Японія, дзе людзі ўровень карыстаюцца дэмакратычнымі правамі і свабодамі. Таксама паводле спадароў Пашкевіча і Церашковіча, не варта і шкодна супрацьпастаўляць этнічную і грамадзянскую нацыі, бо палітычная нацыя ёсць грамадзянскай і ўключае ў сябе этнічны элемент.
Падрабязней – у нашым інтэрв’ю з Алесем Котам-Зайцавым:
— У нас атрымалася далучыць беларусаў, якія знаходзяцца ў Польшчы – гэта Варшава і Беласток. Яны сабралі нам рэчы, яны сабралі нам сродкі гігіены, некаторую ежу, медычную дапамогу. І мы вырашылі, што паедзем той часткай беларусаў, якая сабралася. 
Мы ж (спачатку) прапанавалі ім калодзежы рабіць. Але гэта немагчыма сёння. Калі ім прыехалі быць свідравіну, яе прабілі на 80 метраў. А праз тыдзень яна згубіла ваду. І на самой справе няма вады. Ім падвозяць гэтую ваду. І нейкі мясцовы прыватны бізнес прыехаў і зрабіў ім адну свідравіну на ўсё насельніцтва, якое там ёсць. Але ім яе не хапае. 
Яны там не ведаюць, што адбываецца ў Беларусі. Яны лічылі, што, калі мы беларусы прыехалі, то мы прыехалі з Беларусі. А мы распавядалі ім пра тое, што адбываецца ў нашай краіне. Яны здзіўлена глядзелі і казалі: як так, у вас жа там у 20-м годзе нешта было, мы думалі, што ў вас усё скончылася. А мы кажам: не, нічога не скончылася, вось такія рэпрэсіі, вось такое гэта ўсё.
— Ваша грамадская арганізацыя дапамагае не толькі цывільнаму насельніцтву Украіны, якое пацярпела ад расійскай агрэсіі, але і вайскоўцам, якія зараз абараняюць Украіну. У тым ліку вы ўжо прыгналі для вайсковых падраздзяленняў Украіны вельмі шмат аўтамабіляў. Ці можаце вы распавесці пра гэтую дапамогу вайскоўцам? 
Як успрымалі? Яны былі здзіўленыя, што нейкая дзяўчына з Беларусі едзе сюды ва Украіну на вайну. Навошта яна прэ гэты аўтамабіль сюды? Гэта быў камандзір сумскай нейкай часткі вайсковай. Я памятаю, што, калі я прыехала, ён быў здзіўлены. Ён мяне абняў, ён такую падзяку сказаў, што вы – беларусы, малайцы. Нягледзячы на тое, што ён быў у Сумах, калі ўсё пачалося. Ён кажа: вы ж не вінаватыя. І яны былі вельмі ўдзячныя. 
Падрабязней слухайце ў нашым аўдыя:
Новы зборнік аўтарства Андрэя Хадановіча пабачыў свет у верасні. У ім многа сумных твораў, асабліва напісаных нядаўна, бо цяперашні час не надта спрыяе вясёлым думкам, але напрыканцы сумных вершаў ёсць надзея, сцвярджае аўтар. “Усё будзе добра, нават калі не адразу, нават калі яшчэ давядзецца сціснуць зубы і пацярпець”, – упэўнены спадар Андрэй.
Мне персанальна пасля 2020-га зрабілася цяжэй пісаць. Пішацца вельмі рэдка, з большай нейкай адказнасцю ці ўсвядомленасцю. Я чытаю, гляджу інтэрнэт, знаходжу ўкраінскія тэксты і перакладаю іх па свежых слядах напісання. Гэта можа быць зараз яшчэ важней. Увогуле перакладанне гэта той стан, тая дзейнасць, дзе ты можаш самадысцыплінавацца, ты можаш не шукаць натхнення, якое невядома, прыйдзе ці не прыйдзе. Ты можаш сесці за стол, прымусіць сябе працаваць, і ў працэсе працы гэтае натхненне прыходзіць і нейкія адкрыцці робяцца. Таму апошнія пару гадоў перакладаецца нашмат болей, чым пішацца.