Tag

Яўген Магда

Browsing

Расійская прапаганда падае як міжканфесійны скандал, як ганенне на праваслаўную царкву тое, што ва Украіне ўлады разарвалі дамову арэнды памяшканняў нацыянальнага гісторыка-культурнага запаведніка «Кіева-Пячэрская лаўра» з мясцовай філіяй Расійскай праваслаўнай царквы, якая, адчуваючы праблемы праз сваю назву, звязаную з Масквой, на фоне вайны змяніла гэтую назву, адкінуўшы ад яе ўдакладненне «Маскоўскага патрыярхату» і пакінула толькі назву «Украінская праваслаўная царква». Праз скасаванне дамовы арэнды прадстаўнікі УПЦ мусілі пакінуць памяшканні Кіева-Пячэрскай лаўры да 29 сакавіка. Але яны гэтага не зрабілі. 31 сакавіка, калі ў Лаўру паспрабавала трапіць адпаведная дзяржаўная камісія для ацэнкі і прыёмкі маёмасці, служкі УПЦ і шэраг прыхаджан пачалі чыніць перашкоды і не прапусцілі камісію на тэрыторыю нацыянальнага запаведніка. Паступова да Лаўры пачалі сцягвацца праўкраінскія людзі. Ужо які дзень запар на ўваходзе ў Лаўру доўжыцца супрацьстаянне прыхільнікаў афеляванай з Расіяй царквы і тых, хто супраць яе знаходжання ў старажытным святым месцы і ўвогуле ва Украіне. Апошнія скандуюць вокліч «Гэць маскоўскага папа!». Мы паразмаўлялі пра сітуацыю і тое, як яна выглядае для вонкавага назіральніка – як з Усходу, так і з Захаду, з украінскім палітолагам, дырэктарам Інстытута Сусветнай палітыкі Яўгенам Магдам.

3 лютага ў Кіеве прайшоў саміт ЕС-Украіна. Ва ўкраінскую сталіцу прыехалі кіраўніца Еўракамісіі Урсула фон дэр Ляен і прэзідэнт Еўрапейскай Рады Шарль Мішэль, а таксама кіраўнік еўрапейскай дыпламатыі Жазэп Барэль і шэраг еўрапейскіх чыноўнікаў. Абмяркоўваўся шлях Украіны да ўступу ў Еўрасаюз, падтрымку Еўропы ў вызвольнай вайне і шэраг іншых пытанняў. Вынікі саміту мы абмеркавалі з украінскім палітолагам, дырэктарам Інстытуту Сусветнай палітыкі Яўгенам Магдам.

20 студзеня адбылася чарговая, восьмая па ліку, сустрэча міністраў абароны краінаў антырасійскай кааліцыі ў фармаце «Рамштайн», на якой абмяркоўваліся пытанні дапамогі Украіне. Якія вынікі дала гэтая сусрэча і якія плыні ў заходняй палітыцы адносна расійска-ўкраінскай вайны гэтая сустрэча паказала, мы спыталі ва ўкраінскага палітолага, дырэктара Інстытута сусветнай палітыкі Яўгена Магды.

У сераду ўкраінскі прэзідэнт Уладзімір Зяленскі, вярнуўшыся з Бахмуту, нечакана выправіўся ў Вашынгтон, дзе сустрэўся з прэзідэнтам ЗША Джо Байдэнам, а таксама выступіў у Кангрэсе. Гэты візіт абмяркоўваем з украінскім палітолагам, дырэктарам Інстытута сусветнай палітыкі Яўгенам Магдам.

З 9 па 11 снежня ў Львове праходзіў беларуска-ўкраінскі форму імя князёў Астрожскіх. Прысутнічалі палітыкі, эксперты і грамадскія дзеячы абедзвюх краін. Сустрэча праходзіла па правілах Chatham House, таму распавядаць падрабязнасці размоў, цытаваць выступы і тлумачыць дэталі ўдзельнікі форуму не могуць. Украінскі палітолаг, гісторык, журналіст, дырэктар Інстытута сусветнай палітыкі Яўген Магда распавёў аб сваіх уражаннях ад мерапрыемства.

Шырокамаштабнае ўварванне Расіі значна змяніла стратэгічнае партнёрства Польшчы і Украіны і напоўніла яго рэальным зместам. Такое збліжэнне Кіева і Варшавы падабаецца не ўсім у Еўропе і заўважна раздражняе Крэмль, які спрабуе выкарыстаць супраць яго ўвесь арсенал сваёй прапаганды.

На працягу ўсяго перыяду пасля 24 лютага 2022 года расійская прапаганда дэградуе. Гэты працэс дазваляе сцвярджаць: міф пра дасканалую ідэалагічную зброю Крамля аналагічны міфу пра «другую армію свету». Расія спрабуе выйграць громкасцю голаса і маштабам уплыву, але пераканаўча ў яе гэта не атрымліваецца. І сумненні нарастаюць, нават унутры краіны.

У інфармацыйным агенцтве Укрінформ адбылася прэс-канферэнцыя з прэзентацыяй дабрачыннага фонду «Вольная Беларусь». Падрабязнасці імпрэзы – у нашым рэпартажы.

Ёсць шэраг прычын, па якіх расійскія ўлады распачалі інфармацыйна-псіхалагічную аперацыю «украінская брудная бомба». І сярод іх практычна няма рацыянальных,  акрамя хіба  адной: пра «брудную бомбу» гавораць у «нямытай Расіі».

Рэспублікі Цэнтральнай Азіі, якія традыцыйна ўспрымаюцца як запаведнік расійскага ўплыву, апошнім часам пачалі выходзіць з-пад гэтага ўплыву Крамля. «Шакуючая Цэнтральная Азія» стала непрыемным сюрпрызам для расійскіх улад. Аднак гэта толькі сімптом паступовага аздараўлення і росту суб’ектнасці постсавецкіх краін.