Tag

Беласток

Browsing

Фотапартрэты палітвязняў – пенсіянераў і людзей пажылога ўзросту, якія з палітычных прычын апынуліся за кратамі ў Беларусі, прадстаўлены на выставе „Сумленнасць, мудрасць, годнасць” у беластоцкім хабе “Новая зямля”. Экспазіцыя адкрылася ўвечары 7 лістапада, а яе ініцыятарам выступіла Асацыяцыя палітвязняў „Да волі”. Распавядае Уладзімір Лапцэвіч.

Імёны і прозвішчы пажылых палітвязняў з фотапартрэтамі і без вывешаны на сценах хаба. Сярод іх як вядомыя палітыкі і грамадскія дзеячы, напрыклад, Мікола Статкевіч, Рыгор Кастусёў, Уладзімір Мацкевіч, альбо людзі, якія яскрава праявілі сябе падчас беларускай рэвалюцыі 2020 года, напрыклад, Алена Гнаук ці Уладзімір Гундар, так і тыя, хто мала вядомы шырокай грамадскасці. Больш таго, не пра ўсіх вядомыя падрабязнасці і нават няма іх фотаздымкаў.
Выстава прымеркавана да трэцяй гадавіны першага “Маршу мудрасці”, які прайшоў у Беларусі ўвосень 2020 года. Цягам некалькіх месяцаў на падобныя маршы выходзілі людзі сталага веку, каб выказаць свой пратэст дзяржаўнаму гвалту і тэрору. Ідэя правесці выставу з’явілася каля месяца таму, распавядае Рэгіна Лавор, сябра Асацыяцыя палітвязняў „Да волі”.

“Прыблізна месяц таму ўзнікла ідэя падтрымаць палітвязняў-пенсіянераў, людзей сталага ўзросту, і гэта былі мерапрыемствы да гадавіны “Марша мудрасці”, які праходзіў у Мінску, у іншых гарадах Беларусі. Напачатку кастрычніка 2023 года адбыліся мерапрыемствы ў Беластоку, у Варшаве, якія ўздымалі тэму палітвязняў-людзей сталага ўзросту, каб звярнуць увагу грамадскасці, кіраўніцтваў замежных краін на тое, што ў Беларусі вельмі цяжкае становішча ў людзей сталага ўзросту, якія кінутыя за краты, якія не маюць магчымасці лячэння, пазбаўлены медыцынскага забеспячэння. Надалей мы проста вырашылі, што гэта праца не павінна згубіцца, што трэба аб гэтым гаварыць. Трэба, каб людзі бачылі гэтыя фотаздымкі, цікавіліся лёсам гэтых людзей. Таму Беларуская асацыяцыя палітвязняў “Да волі” сумесна з Беларускім хабам “Новая зямля” арганізавалі і правялі гэту выставу. Не ведаю, колькі, але напэўна, якісьці доўгі час гэтыя фотаздымкі будуць знаходзіцца тут у Беларускім хабе і спадзяюся на тое, што ўдзельнікі розных мерапрыемстваў зацікавяцца лёсамі гэтых людзей, знойдуць якіясь магчымасці, каб таксама іх падтрымаць ну хаця б ліставаннем”.

На адкрыцці выставы выступіў і былы палітычны вязень сталага ўзросту з Брэсцкай вобласці, які сёлета пасяліўся ў Беластоку. Ён распавёў пра палітзняволеную Алену Гнаук, некаторыя падрабязнасці брэсцкай “карагоднай справы” і зачытаў верш, напісаны ім падчас знаходжання ў папраўчай установе адкрытага тыпу.

“Я даўно ведаю Алену Гнаук, недзе з 90-х гадоў. Калі мы стаялі ў Пружанах, яна прыбегла да нас на Прыпынак перамен і запыталася, чаго мы там стаім, трэба ехаць у Берасце. У Берасце было першае прымяненне вадамёта, “карагодная справа”, па якой пацярпела вельмі шмат людзей, сярод якіх вельмі шмат пружанцаў, якія таксама сядзелі – хто на “хіміі”, хто на зоне, і многія выехалі з Беларусі за межы краіны.

Алене спачатку далі тры гады “хіміі”, а потым з-за таго, што актыўна сябе паводзіла трапіла на зону. У такім узросце сядзець вельмі складана.

На святло ў турэмным пакоі
Заляцеў матыль.
Прыгожы, экзатычны матыль,
Што ты шукаеш у турэмным пакоі?
Сэрца паэта?
Выпускай матыля ў непраглядную цемру,
У ноч, на волю”.

Паводле грамадскага і палітычнага дзеяча Вячаслава Сіўчыка, сапраўдная колькасць палітзняволеных у Беларусі значна адрозніваецца ад таго, што кажуць праваабарончыя арганізацыі.

“Я ведаю больш 200 палітвязняў асабіста. Навогул, колькасць палітвязняў вельмі вялікая. Хутчэй за ўсё іх больш 10 тысяч. Нам не ўдалося да гэтага часу праламіць тую сцяну, якая была створана яшчэ КДБ наконт прызнання палітвязняў. Так робяць, што ў нас увесь час вось гэтая афіцыйная лічба паўтары тысячы і, я баюся, што хутка галаву разаб’ю аб гэту сцяну, бо ніяк не ўдаецца паварушыць. А гэта тысячы і тысячы людзей”.

Адным з такіх дзеянняў у падтрымку палітвязняў сталага ўзросту стала напісанне для іх паштовак ручной работы з нагоды навагодніх святаў. Гэта можна было зрабіць падчас і адразу пасля адкрыцця выставы. Таксама на імпрэзе ў выкананні дзяўчынкі-падлетка, якая з’яўляецца лаўрэатам нацыянальных конкурсаў і фестываляў, прагучалі беларускія цымбалы.

Падрабязней:

Прэзентацыя новага зборніка твораў выбітнага паэта Андрэя Хадановіча адбылася на фестывалі “Прадмова” ў Беластоку. Невялікая кніжка пад назвай “Вершы” выйшла ў серыі “Паэты планеты”, дзякуючы беластоцкаму фонду “Камунікат”. Раней больш за сто выданняў з гэтай серыі выходзіла ў прыватным выдавецтве Зміцера Коласа, якое сёлета было ліквідавана ў Беларусі.

Серыю “Паэты планеты” ўжо можна лічыць легендарнай, калі зважаць на тое, што нават закрыццё выдавецтва не спыніла яе друкаванне. У Беларусі было выдана 102 кніжкі серыі, а ў Беластоку працягам сталі наступныя тры. Пра гэта распавёў рэдактар і суўкладальнік хадановічскіх “Вершаў” Лявон Баршчэўскі.

“Усё будзе добра, нават калі не адразу”. Выйшаў новы зборнік вершаў Андрэя Хадановіча Новы зборнік аўтарства Андрэя Хадановіча пабачыў свет у верасні. У ім многа сумных твораў, асабліва напісаных нядаўна, бо цяперашні час не надта спрыяе вясёлым думкам, але напрыканцы сумных вершаў ёсць надзея, сцвярджае аўтар. “Усё будзе добра, нават калі не адразу, нават калі яшчэ давядзецца сціснуць зубы і пацярпець”, – упэўнены спадар Андрэй.

— У невялікай кніжцы толькі абраныя творы. Па якіх крытэрыях яны былі адабраныя?  

Яно такое пэўнае падсумаванне. Яно выбіралася за ўсе тыя 20 год ці больш чым 20 год, што я пішу і выдаю кнігі, і прыкладна на дзве траціны ці тры чвэрці гэта сапраўды канцэпцыя выбраных вершаў. Па-другое, у гэтай кнізе ёсць апошні раздзел, дзе ёсць тэксты новыя, тэксты 2020, 2021, 2022, нават пару тэкстаў 2023 года. Гэта ўжо вершы іншага чалавека, з досведам выгнання, сучасніка вайны побач, сведкі рэпрэсій. Зразумела, яны зрабіліся крышачку іншымі – больш сур’ёзныя па інтанацыі, тэксты ў якіх ёсць пэўны стрыжань, які, я спадзяюся, скіраваны на падтрымку людзей, якія патрабуюць гэтай падтрымкі, тэксты, якія не заплюшчваюць вачэй перад цемрай, але чакаюць і набліжаюць святло. Гэта ўсё як бы суіснуе пад адной вокладкай наколькі можна там на 120 старонках сабраць.

У мяне быў камфорт такі, што я сам сабе  ўкладальнік разам з калегам, з рэдактарам Лявонам Баршчэўскім мы гэта зрабілі. Калі рыхтуеш кніжку, часам гарыш энтузіазмам, некрытычна можаш ставіцца да сябе, а потым праз некалькі гадоў перачытваеш і штосьці табе па-ранейшаму падабаецца, а штосьці ўжо не. І вось гэтае “не”, да якога ты астыў, можаш адкласці і выкінуць з такога выбранага. Таму можна сказаць, што пад вокладкай тэксты, якія мяне самога найбольш радуюць.

— Калі гэта падсумаванне, то можна разумець, што Вы падвозіце рысу пад папярэднім этапам сваёй творчасці і распачынаеце новы?

Я думаю, што этап скончыўся разам з 2020 годам. Усё, што было да 2020 года,  – гэта падсумаванне, а ўсё што напісалася і ўключылася новага, гэта ўжо масток у гэтае новае. Мы нічога не ведаем пра тое, што з намі здарыцца заўтра, паслязаўтра. Хочацца верыць у глабальнае святло і хэпі энд. І яно непазбежна. Тыя, хто ведаюць гісторыю, разумеюць, што час развіваецца па сваіх законах і інакш проста не можа быць. Але можа быць яшчэ давядзецца, сціснуўшы зубы, павандраваць па свеце, пачакаць, пазмагацца за гэтую перамогу.

“Усё будзе добра, нават калі не адразу”. Выйшаў новы зборнік вершаў Андрэя Хадановіча Мне персанальна пасля 2020-га зрабілася цяжэй пісаць. Пішацца вельмі рэдка, з большай нейкай адказнасцю ці ўсвядомленасцю. Я чытаю, гляджу інтэрнэт, знаходжу ўкраінскія тэксты і перакладаю іх па свежых слядах напісання. Гэта можа быць зараз яшчэ важней. Увогуле перакладанне гэта той стан, тая дзейнасць, дзе ты можаш самадысцыплінавацца, ты можаш не шукаць натхнення, якое невядома, прыйдзе ці не прыйдзе. Ты можаш сесці за стол, прымусіць сябе працаваць, і ў працэсе працы гэтае натхненне прыходзіць і нейкія адкрыцці робяцца. Таму апошнія пару гадоў перакладаецца нашмат болей, чым пішацца.

Слухайце падрабязней ў нашым аўдыё:

Каля трыццаці чалавек выйшла 4 лістапада да Генеральнага консульства Беларусі ў Беластоку, каб выказаць салідарнасць з палітзняволенымі музыкамі гурта Tor Band, якія нядаўна былі асуджаны да працяглых тэрмінаў зняволення. У акцыі прыняў удзел таксама былы палітвязень, вядомы беларускі праваабаронца Леанід Судаленка, на якога ў Беларусі ўзбуджана чарговая палітычная крімінальная справа.  

Узгадваючы лёсавызначальныя для беларускага народа падзеі 2020 года, нельга абмінуць тое музычнае суправаджэнне, якое натхняла і вяло людзей. Песні гурта Tor Band мелі выразную грамадскую накіраванасць і канкрэтны змест, зразумелы не толькі розуму, але і сэрцу тых, хто прагнуў скінуць з краіны ярмо лукашызму. 

З разгулам рэакцыі і дзяржаўнага тэрору, якія запанавалі ў Беларусі пасля паразы рэвалюцыі, пасля з’яўлення тысяч палітзняволеных і соцень тысяч выгнаннікаў, палітычныя рэпрэсіі не маглі не закрануць тых, чые словы і музыка ўзрушалі беларусаў, дазвалялі адчуць сябе свабодным народам. Вынік — дзевяць гадоў зняволення аўтару песень і вакалісту Зміцеру Галавачу, восем гадоў – барабаншчыку Яўгену Бурло, які мае вялікія праблемы са спінай, і сем з паловай гадоў бас-гітарысту Андрэю Ярэмчыку.

акцыя салідарнасці з музыкамі гурта Tor Band

У Беластоку прайшла акцыя салідарнасці з музыкамі гурта Tor Band. Удзельнікі пікету выйшлі да Генеральнага консульства РБ, каб выказаць сваю нязгоду з палітычнымі рэпрэсіямі, якія дагэтуль працягваюцца ў Беларусі. Удзел у акцыі прыняў таксама былы палітвязень, праваабаронца Леанід Судаленка, на якога надоечы ў РБ была ўзбуджана новая палітычная крымінальная справа.

За песні свабоды хлопцы атрымалі разам 24 з паловай гады, адзначыў, распачынаючы акцыю, прадстаўнік беларускай дыяспары Беластока Ян Абадоўскі.

“Асуджаныя толькі за тое, што спявалі свае песні свабоды, за тое, што любяць сваю Радзіму, за тое, што былі побач з народам у 2020 годзе, за тое, што не баяліся і былі адважныя, і засталіся ў цяжкія часы ў Беларусі. Я хачу таксама, каб мы звярнулі ўвагу грамадскасці польскай, а таксама міжнароднай на тое, што адбываецца ў Беларусі. У Беларусі тысячы людзей сядзяць у турмах. Беларусы не могуць выйсці спакойна на вуліцы Мінску, каб выказаць сваю нязгоду з пануючым рэжымам. Менавіта мы з’яўляемся сёння іх голасам. Голас дыяспары для тых мільёнаў беларусаў, якія, нажаль, не могуць выйсці на вуліцы нашых гарадоў, таму што будуць адразу арыштаваны, будуць катаваныя. Людзям даюць вялікія тэрміны толькі за тое, што яны думаюць інакш”.

Пра што сведчыць вырак, які вынес лукашэнкаўскі суд музыкантам. З гэтым пытаннем радыё Ўнэт звярнулася да некаторых удзельнікаў пікету.

акцыя салідарнасці з музыкамі гурта Tor Band

“Гэты прысуд музыкантам Tor Band сведчыць, што ўлады Беларусі дайшлі да таго што вядуць барацьбу з песнямі, з вершамі, што яны не прымаюць зусім іншую думку, што людзі могуць быць супраць, што могуць крытыкаваць уладу, што людзі хочуць жыць у краіне, дзе літара закона на першым месцы, а не чыйсці загад зверху”.

У Беластоку прайшла акцыя салідарнасці з музыкамі гурта Tor Band. Удзельнікі пікету выйшлі да Генеральнага консульства РБ, каб выказаць сваю нязгоду з палітычнымі рэпрэсіямі, якія дагэтуль працягваюцца ў Беларусі. Удзел у акцыі прыняў таксама былы палітвязень, праваабаронца Леанід Судаленка, на якога надоечы ў РБ была ўзбуджана новая палітычная крымінальная справа.

“Рэжым далей закручвае шрубы, яны не спыняцца ніколі. Мы бачым не толькі жорсткі прысуд Tor Band, мы бачым жорсткія затрыманні, якія шакіруюць. Людзі прымалі удзел у пратэстах у 2020 годзе, жывуць нармальна, нічога не робяць за гэтыя тры гады, а іх жорстка затрымоўваюць, валяць на зямлю. Гэта сведчыць, што рэжым не спынецца. Яны хочуць пакараць кожнага, хто меў адвагу сказаць штосьці супраць іх. І гэта будзе адбывацца далей, пакуль мы не пераможам. Нельга да гэтага прызвычаіцца – да такіх выракаў. Гэта не месціцца ў галаве, але ж так ёсць”.

акцыя салідарнасці з музыкамі гурта Tor Band

“Улада баіцца нават музыкаў, паэтаў, якія выказваюць свае думкі вольныя праз сваю творчасць. Гэта ўжо нейкі “1984”. Гэта выказвае страшэнны страх, які валодае той крымінальнай сістэмай, якая захапіла ўладу ўжо чвэрць стагоддзя таму альбо больш у Беларусі. Што нават самая маленькая вольная думка пераследуецца і будзе пераследавацца і жорстка карацца. Спадзяюся, што гэтай уладзе ўжо находзіць час сысці, ці, хутчэй за ўсё, мы яе зрынем так ці інакш, таму што свет жыве ў ХХІ стагоддзі, а наша так званая ўлада – у ХІХ стагоддзі”.  

У Беластоку прайшла акцыя салідарнасці з музыкамі гурта Tor Band. Удзельнікі пікету выйшлі да Генеральнага консульства РБ, каб выказаць сваю нязгоду з палітычнымі рэпрэсіямі, якія дагэтуль працягваюцца ў Беларусі. Удзел у акцыі прыняў таксама былы палітвязень, праваабаронца Леанід Судаленка, на якога надоечы ў РБ была ўзбуджана новая палітычная крымінальная справа.

акцыя салідарнасці з музыкамі гурта Tor Band

На акцыі выступіў таксама праваабаронца, былы палітвязень Леанід Судаленка, які ў той дзень знаходзіўся ў Беластоку. Нагадаю, што ў ліпені ён вызваліўся пасля поўнага адбыцця пакарання ў выглядзе трох гадоў зняволення па справе аб нібыта арганізацыі і падрыхтоўцы дзеянняў, што груба парушаюць грамадскі парадак. Некалькі дзён таму на яго ў Беларусі была ўбуджана новая крымінальная справа аб так званым “іншым садзейнічанні экстэмісцкай дзейнасці”.

У Беластоку прайшла акцыя салідарнасці з музыкамі гурта Tor Band. Удзельнікі пікету выйшлі да Генеральнага консульства РБ, каб выказаць сваю нязгоду з палітычнымі рэпрэсіямі, якія дагэтуль працягваюцца ў Беларусі. Удзел у акцыі прыняў таксама былы палітвязень, праваабаронца Леанід Судаленка, на якога надоечы ў РБ была ўзбуджана новая палітычная крымінальная справа.

Мне вельмі важна сказаць словы падтрымкі ў бок не толькі тых музыкаў, якіх суддзя ў выніку несправядлівага суда пазбавіў волі, а ў бок усіх палітычных вязняў, якія зараз знаходзяцца ў Беларусі ў турмах, дзе яны губляюць не толькі здароўе, а нават жыццё. Я вызваліўся сто дзён таму і супраць мяне 1 лістапада распачата новая крымінальная справа. Гэтым разам па 361 артукуле “іншае садзейнічанне экстэмісцкай дзейнасці”. Калі я выйшаў з турмы, то для сябе я вырашыў не маўчаць, расказваць пра тое, што адбываецца з палітычнымі па той бок калючага дроту. За гэта я і атрымаў новы крымінальны артыкул, паводле якога мне можа пагражаць да шасці гадоў зноў жа пазбаўлення волі.

Сімвалічна, што гэты прысуд музыкам, у падтрымку якіх праходзіць гэты пікет, вынес той жа суддзя, які і мне выносіў прысуд. Гэта суддзя Цэнтральнага раёна горада Гомеля Сяргей Салоўскі. Ён зараз ужо працуе ў абласным судзе.

Давайце праяўляць салідарнасць, давайце падтрымліваць, давайце помніць аб кожным палітычным зняволеным у Беларусі. Гэта вельмі важна, падтрымка там вельмі патрэбна, таму што ўлада робіць усё дзеля таго, каб палітычныя адчувалі нікчэмнасць, што яны забытыя, што яны нікому непатрэбныя. Толькі наша салідарнасць дапамагае выжываць у тых умовах.

Падрабязней слухайце аўдыё:

 

У Беластоку ў межах фестываля “Бардаўская восень” паказалі спектакль “Святло ў цемры” рэжысёра Андрэя Саўчанкі. Пастаноўка была прымеркавана да “Ночы паэтаў” і распавядае пра лёсы, вершы і думкі забітых у 30-я гады мінулага стагоддзя беларускіх літаратараў.

Увечары перад “Ноччу паэтаў” на сцэне Беластоцкага тэатра лялек распачаўся спектакль “Святло ў цемры”. Пастаноўка новая, але ў сталіцы Падляшша яе паспелі паказаць пяць разоў, і першы раз гэта адбылося падчас мясцовага тэатральнага фестывалю Kierunek Wschód 15 кастрычніка. Тэма спектакля заўсёды актуальная, але, натуральна, што асаблівае гучанне яна набывае напрыканцы кастрычніка, як чарговы напамін аб жахах сталінскага рэжыму, аб мільёнах забітых савецкай уладай і аб вынішчэнні ў 30-я гады ХХ стагоддзя беларускай інтэлегенцыі. Нагадаю, што ў ноч з 29 на 30 кастрычніка 1937 года ад рук НКУСаўцаў загінула каля 130 прадстаўнікоў беларускай творчай эліты.

Саўчакна АндрэйСпектакль пагружае гледача ў цемру, дзе граюць акторы, апранутыя ў белыя кашулі і чорныя сподні. Пастаноўка, як бы пачынаецца з фінала, то бок з моманту, калі паэты аказваюцца забітымі, а потым ідзе аповед пра іх жаданні, памкненні, вершы. Пэўна, менавіта ў гэтым заключаецца асноўная думка спектакля – паказаць, што нават расстраляныя літаратары з’яўляюцца для нас, нашчадкаў, якія таксама засталі змрочныя часы для Беларусі, запатрабаванымі і сваім жыццём, і сваёй творчасцю.

Пра тое, як ствараўся спектакль, актораў і такую важную для беларусаў тэму расказаў радыё Ўнэт рэжысёр Андрэй Саўчанка.

 

— Гэты спектакль “Святло ў цемры” вы прэзентавал не так даўно. Гэта быў вынік працы тэатральнай рэзідэнцыі?

Так, задумваўся ён раней, у мінулым годзе яшчэ ішла пра гэта гаворка. А рэзідэнцыя Тэатральнага інстытута імя Збігнева Рашэўскага дала магчымасць нам зрабіць гэта ў адным месцы. Мы сабралі актораў, сабралі пастановачную каманду і атрымалі партнёрскае запрашэнне ад фонда “Тутака”, які нас прыняў у Беластоку, арганізаваў нам рэпетыцыйныя прасторы і мы стваралі гэты спектакль разам.

— Хто выконвае ролі?

Безумоўна, родам усе акторы з Беларусі. Гэта група “Тутэйшага тэатра”, імёнаў назваць не магу з прычын бяспекі.

— Ідэя спектакла ўзнікла з самага пачатку ці падчас рэпетыцый?

Для мяне асабіста быў такі выклік дадатковы, таму што ў мінулым годзе мы рабілі ўжо працу з “Купалаўцамі”, якая назывался 37-22. Таму зноў заходзіць у гэтую тэму было няпроста. Па-першае, у мяне было адчуванне пасля першай працы, што мне не хапае – хачу паглыбляцца далей, ісці далей, разумець, вывучаць, даследаваць. І зараз мы абралі такі спосаб лабараторны, калі ў нас не было сцэнара, мы пачыналі з заданняў такіх рэжысёрскіх педагагічных, якія рабілі ўсе разам і я ў тым ліку. Далей гэтыя заданні пераўтвараліся ў пробы, пробы мы абмяркоўвалі, абіралі тое, што нам падавалася годным і каштоўным, і ўжо саму канцэпцыю прапаноўваў я акторам падчас рэпетыцый. Гэтая лабараторыя дазваляла глядзець у розных пластах і па-рознаму працаваць з матэрыялам.

У Беластоку ў межах фестываля “Бардаўская восень” паказалі спектакль “Святло ў цемры” рэжысёра Андрэя Саўчанкі. Пастаноўка была прымеркавана да “Ночы паэтаў” і распавядае пра лёсы, вершы і думкі забітых у 30-я гады мінулага стагоддзя беларускіх літаратараў. У Беластоку ў межах фестываля “Бардаўская восень” паказалі спектакль “Святло ў цемры” рэжысёра Андрэя Саўчанкі. Пастаноўка была прымеркавана да “Ночы паэтаў” і распавядае пра лёсы, вершы і думкі забітых у 30-я гады мінулага стагоддзя беларускіх літаратараў. — То бок гэта тэма адпачатку была абрана вамі, і вы мадэлявалі яе, канструявалі падчас рэпетыцый?

Канешне, канешне, мы абралі гэту тэму, дамовіліся на яе і пайшлі.

— А чым для Вас гэта тэма важная?

Для мяне вельмі востра стаіць пытанне дэвіктымізацыі, я б так яго назваў. Я сам сябе адчуваю ахвярай абставін, лёсу і ўсяго чаго заўгодна. І мяркую, што ў нас нацыянальная такая ёсць траўма – мы ахвяры. І гістарычна гэта праўда, але ўспрымаючы сябе ахвярай, мне абсалютна гэта перашкаджае жыць, рухацца далей. І мне вельмі хацелася б, звярнуўшыся да паэтаў, паглядзець… Так, яны прайшлі гэтыя трагічныя падзеі, безумоўна, але мне хочацца ўспрымаць іх не толькі як ахвяр, я хачу глядзець на іх як на паэтаў, як на жывых людзей. І ў гэтым была наша мэта. Мы пачынаем з фінала, з іх канца, можна сказаць, з цемры, а далей прабіваемся і ідзем да святла, вяртаемся ў іх жыццё. І ўжо глядзім на іх без гэтай маскі ахвяр”.

У Беластоку ў межах фестываля “Бардаўская восень” паказалі спектакль “Святло ў цемры” рэжысёра Андрэя Саўчанкі. Пастаноўка была прымеркавана да “Ночы паэтаў” і распавядае пра лёсы, вершы і думкі забітых у 30-я гады мінулага стагоддзя беларускіх літаратараў. Больш падрабязна слухайце ў плэеры ніжэй:

Прадстаўнікі беларускай дыяспары Беластока правялі мітынг у гонар перамогі над нацызмам у Другой сусветнай вайне. Яны параўналі дзеянні пуцінскай Расіі ва Украіне са злачынствамі супраць чалавечнасці, якія здзяйсняла гітлераўская Германія. Таксама былі ўзгаданы і палітзняволеныя, якія пакутуюць і паміраюць у Беларусі, якой кіруе хаўруснік Пуціна Аляксандр Лукашэнка.

Прадстаўнікі беларускай дыяспары вышлі 2 красавіка да Генеральнага консульства РБ, каб выказаць свой пратэст планам размяшчэння расійскай ядзернай зброі ў Беларусі. Таксама было ўзгадана пра тысячы палітычных зняволеных, рэпрэсаваных і дзясятках тысячах эмігрантаў, якіх пакінулі радзіму, ратуючыся ад палітычнага пераследу з боку рэжыму Лукашэнкі.

Часопіс без цэнзуры і самацэнзуры – такім пазіцыянуе выданне «Мінкульт» яго выдавец, пісьменнік Сяргей Календа, які завітаў з Вільні ў Беласток спецыяльна на прэзентацыю. У сваю чаргу пісьменнік Алесь Аркуш называе часопіс легендарным.

Дзвюм датам – 105 гадавіне абвяшчэння незалежнасці Беларускай Народнай Рэспублікі і году правядзення ў Беластоку курсаў «Мова нанова» былі прысвечаны нядаўнія, дванаццатыя па ліку заняткі ў межах гэтага адукацыйнага праекта ў беластоцкім хабе «Новая зямля».

Вуліца Вольнай Беларусі хутчэй за ўсё знікне з тапанімікі Беластока. Рашэнне гарадскіх улад аб наданні такой назвы невялікай вулачцы, дзе знаходзіцца беларускае консульства Ваяводскі адміністрацыйны суд прызнаў неправамоцным. Пра сітуацыю, што склалася ў Беластоку распавядае наш карэспандэнт Уладзімір Лапцэвіч.