Таццяна Астроўская: «Казачнікі са Следчага камітэта і КДБ вельмі любяць сілы НАТА, у кожную справу іх упіхваюць»

На шляху да свабоды нават Нёман не перашкода. Так вырашыла валанцёрка фонду «Краіна для жыцця» Таццяна Астроўская, якая правяла за кратамі ў Беларусі 301 дзень. Жанчыну абвінавацілі ў «фінансаванні экстрэмісцкага фарміравання» і «спробе разам з сіламі НАТА захапіць уладу».

У траўні мінулага года Таццяну адпусцілі да суда, але чакаць рашэння айчыннай псеўдафеміды актывістка не планавала. Каб пакінуць Беларусь палізняволеная нават пераплыла Нёман.

Як праходзіла «спецаперацыя», якая дазволіла збегчы ад беларускіх карнікаў і ці варта палітвязням спадзявацца на літасць уладаў? – Таццяна Астроўская расказала радыё Ўнэт.

Сцісла ў размове:

• Цудоўны артыкул, які прыдумалі адмыслова для валанцёраў: бярэш вентылятар, бярэш апельсіны, і цябе адразу абвінавачваюць, што ты з сіламі НАТА захопліваў уладу ў Беларусі. Казачнікі са Следчага камітэта і КДБ вельмі любяць сілы НАТА. Яны іх вельмі чакаюць, ніколі не бачылі, не ведаюць, што гэта за з’ява такая, але ў кожную справу НАТА упіхваюць.
• Яны не вераць, што можна працаваць бясплатна. У мяне таксама шукалі 900 тысяч за канапай. Знайшлі толькі сшыткі, дзе я вяла ўлік перадачак, якія насіла вязням. Чырвонай анучай для іх была мая перапіска з Аўтуховічам.
• У маёй справе 58 тамоў, я іх усе нават не прачытала. І да гэтага часу не зразумела, каго я фінансавала, якое экстрэмісцкае фарміраванне.
• Я сядзела спачатку на Акрэсціна, а пасля на Валадарцы. Умовы? Валадарцы 200 гадоў, яна і выглядае адпаведна: паўсюль цвіль, мышы, нешта адвальваецца і працякае, ад вокнаў адна назва.
• У камерах «палітычных» спачатку была палова, потым пасля снежня пачалі «заязджаць» каментатары па справе Зельцера, і сталася так, што з 10 чалавек, 8 былі «палітычнымі». Я даўно чытала TUT.BY, а на Валадарцы з імі ўсімі пераседзела.
• Я зразумела, што з залы суда ўжо магу не выйсці, мне ў лепшым выпадку пагражала 10 гадоў. Збягала ў Літву. Нёман пераадольвала ўплыў. 2 жніўня ў 16 гадзін. Літоўскія памежнікі не паверылі, пыталі, ці я спартсменка, і шукалі «плаваючы сродак». Калі плыла, было страшна, накаціла: за што нам гэта ўсё, як магло такое здарыцца, што мы, адукаваныя і інтэлігентныя людзі, лазім праз плот, ходзім балотамі, пераплываем рэкі. А ўжо з таго берага радзіме паказвала непрыстойныя жэсты.
• Сын вельмі цяжка перажываў гэтую сітуацыю. У Польшчы ёсць цудоўная праграма рэабілітацыі для палітвязняў з дзецьмі, яны нам дапамаглі. У эміграцыі працягваю займацца валанцёрствам.